آنگاه سر خود (امام حسین(ع)) را به سوی آسمان بلند کرد و در حالی که از دیده‌های مبارکش اشک فراوان سرازیر بود، با صدای بلند فرمودند:
یا اَسْمَعَ السّامِعینَ یا اَبْصَرَ النّاظِرینَ وَ یا اَسْرَعَ الْحاسِبینَ وَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ السّادَهِ الْمَیامینِ وَ اَسْئَلُکَ اَللّهُمَّ حاجَتِىَ الَّتى اِنْ اَعْطَیْتَنیها لَمْ یَضُرَّنى ما مَنَعْتَنى وَ اِنْ مَنَعْتَنیها لَمْ یَنْفَعْنى ما اَعْطَیْتَنى اَسْئَلُکَ فَکاکَ رَقَبَتى مِنَ النّارِ لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ وَحْدَکَ لاشَریکَ لَکَ لَکَ الْمُلْکُ وَ لَکَ الْحَمْدُ وَ اَنْتَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ یا رَبُِّ یا رَبُِّ.
اى شنواترین شنوندگان اى بیناترین بینایان و اى سریعترین حساب رسان و اى مهربانترین مهربانان درود فرست بر محمد و آل محمد آن آقایان فرخنده و از تو اى خدا در خواست کنم حاجتم را که اگر آنرا به من عطا کنى دیگر هر چه را از من دریغ کنى زیانم نزند و اگر آنرا از من دریغ دارى دیگر سودم ندهد هر چه به من عطا کنى و آن این است که از تو خواهم مرا از آتش دوزخ آزاد گردانى معبودى جز تو نیست یگانه‌اى که شریک ندارى از توست فرمانروایى و از توست ستایش و تویى که بر هر چیز توانایى اى پروردگار اى پروردگار.
