تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که توباشی و مرا غم ببرد
در این اضطراب بود که چطور با مادر خداحافظی کند و آن را تنها بگذارد و برود.می دانست شاید نه به حتم که دیگربرگشتی در کار نیست و این، اولین و آخرین خداحافظی او باشد.به مادر نگاه کرد که سینی آب و قرآن در دست داشت و به تماشای او ایستاده بود.به قد وبالای پسر رشیدش که حالا برای خودش مردی شده است مرد جنگی .در فکر بود اینکه آخرین جملاتی که مادر به او خواهد گفت چیست؟مواظب خودت باش پسرم،ایشالا جنگ زود تموم شه برگردی خونه ، اینقدر چشمم به این در میمونه تا برگردی ؟،هر وقت تونستی مرخصی بگیر و زود بیا خونه ، اگه تونستی زنگ بزن خبری از خودت بده ، یا اینکه میشه یه چند روز دیر تر بری جبهه و ...! با همین فکرها از زیر قران رد شد . برگشت به سمت مادر و خداحافظی کرد .مادر گفت : خداحافظ ، سلام مرا به حضرت زهرا (س ( برسان.
